اشعار

ای خوشا صبحدم و روی نکوی گل سرخ           ای خوشا مستی و صهبای سبوی گل سرخ

ای خوشا اهل دل و اهل مناجات سحر           چشم چون باز نمایید به روی گل سرخ

نـیـت آن گـل شـبـنـم زده را مـی‌دانـی؟           درس تطهیر دهد آب وضوی گل سرخ

مـدعـی لاف زد و هـیچ نـفـهـمـید چـرا           بلبل دلشدۀ مست است ز بوی گل سرخ

چشم دل باز کن و گوشۀ محـشر بنگـر           نافله خواندن عشاق به سوی گـل سرخ

این گل سرخ که دل با غم عشقش شاد است

پسر حضرت عشق است همان سجاد است

او همان غنچۀ عشق و گل دلخواه دعاست           او همان سالک و رهپوی گذرگاه دعاست

پُر تلاطم دلش از واقعۀ کرب و بلاست           پر ترنّم لبش از زمـزمـه و آه دعـاست

نور او جلوه نما در همۀ ارض و سماست           شمس رخشان ولایت بود و ماه دعاست

اولین درس دبـستان صحـیـفه این است           رستـگـاری بشر در گـذر راه دعـاست

پدرش خون خداوند و خودش عشق خداست           پدرش شاه شهید است و خودش شاه دعاست

خـیـز از جا و بیا عـیـدی مـیـلاد بگـیر

کربلا و نجـف از حضرت سجاد بگـیر

شب قدر است عجب موی سیاهی دارد!           دل حـق برده عجب برق نگـاهی دارد!

وه چه دشمن شکن است اشک شبانگاهی او           اشک سرباز وی است، وه چه سپاهی دارد!

دستـگـیـر دل افـتـاده به چاه گـنـه است           چه غمی آنکه چنین پشت و پناهی دارد

هر که شد خـادم او اذن دو عـالـم دارد           هر که شد سائل او منصب شاهی دارد

آنکه شد نـوکـر سجـاد به مـیـزان جـزا           چه حساب و چه کتاب و چه گناهی دارد؟

ما که دیـوانـۀ عـشـقـیـم و ز غـم آزادیم

بـنـده‌ایـم و همه در ذکـر هـوالسـجـادیـم

بـشـریت به تو مـرهـون، پـسـر ثـارالله           مـعـنـویت به تو مـدیـون، پـسـر ثـارالله

لـیلی کـرب و بـلایـی دل عـشاق تـویی           همه دلـهـا به تو مجـنـون، پـسر ثـارالله

هر که غافل ز تو و عشق تو شد سود نکرد           شـده بـی‌یـاد تو مـغـبـون، پـسـر ثـارالله

هر که در راه زیارت بدهد جان، زده است           جرعه‌ای زآن لب میگـون، پسر ثارالله

در مـصیـبـات تـو و عـمـۀ تو جـا دارد           دل مـهـدی بـشود خـون، پـسـر ثــارالله

ما ز درگـاه تو تـاثـیـر دعـا می‌خـواهیم

فـرج مـنـتــقـم آل عـبــا مـی‌خــواهــیــم

تو همانی که خودت اوج دعـا را دیدی           زیر شمـشیر شیـاطین تو خـدا را دیدی

چشم تو چشم خدایی است که در اوج عطش           سـر نـیـزه سـر پــاک شـهـدا را دیــدی

سوخت قلب تو از آن لحظه که در بارش تیر           دست و مشک و علم شاه وفـا را دیدی

بـیـن مـقـتـل گـل گـلـزار بـقـا را دیـدی           بـیـن آتـش حـــرم آل عــبــا را دیـــدی

در کــنـار بــدن بــی‌ســر شــاه شــهــدا           مــو پــریـشـانـی اُمُّ الـنـجــبـا را دیــدی

حق همین بود که جان سوختۀ تب بودی

زائـر روی کـتک خـوردۀ زینب بودی

نذر تو کردم دلم را، مولای من! بار دیگر           از کوچه باغ دل من، ای روح آیینه بگذر

امروز، روز بهشت است، عطر تو می‌بارد از عرش           از عطر ناب حضورت، شد آفرینش معطر

هستی ز نورت جوان شد، خورشید در آسمان شد           شد فجر صادق شکوفا، شب شد ز نور تو پرپر

رفت از جهان بوی پاییز، آمد بهاری دل انگیز           در ذهن خاک سترون، شد باغ مینو مصور

ما را اجابت کن ای عشق، ای قبله گاه ملایک!           ما را اجابت کن ای عشق، سجاد، نور مطهر

تبریک یاران سحر شد، خورشید دین جلوه گر شد           نور خدا منتشر شد، در این جهان بار دیگر

کعبه شد سر زلفت دل به سجده افتاده            لحظه‌ای کنارم باش در فضای سجاده

در سحر دو چشمانت باب اشک بگشاده            غـربتی غـریبانه نیمه شب تو را داده

در مسیـر بی دردی ظلمـتی فـرا گـیرم

از نـمِ سـرشـک تـو آمـدم بـقــا گـیـرم

نخل دلکش طوبی از غمت ثمر دارد            بـا اصـالـت نـامـت آه مـا ثــمــر دارد

هر که شد مناجاتی بهره از سحر دارد            بی گـمـان نگـاه تو بر دلش نظـر دارد

صاحـب دل مـایـی خـالـق دعـایـی تو

منشاء گـل مـایـی سـیّـد الـبـکـائـی تـو

آزادی تو مـمـزوج با غـم و بـلا باشد            دل را که حریم توست بیگانه چرا باشد؟

شاهد مناجاتت چون ارض و سما باشد            باید که دعـای تو مـقـبـول خـدا بـاشـد

بر بنـدگی‌ات تا حـشر حـیّ ازلی نازد

چون شیعه، خدایش هم بر آل علی نازد

تو اسـوۀ تـقـوا نه سر منـشاء تـقـوایی            در سجـده ثـنـاگـوی شـه زادۀ لـیـلایـی

با دست علی مامت شد شیعۀ زهرایی            شد مفتخر ایران از همشهـریِ والایی

روح توبه هستی تو نفـس آیۀ تطهـیـر

هر رکن نمازت را گفته هر ملک تکبیر

ای قـرین لبـهـایت گـوهـر دعـا سجـاد            لحظه لحظۀ عمرت خلق هل اتی سجاد

بـستـر وفـا سجـاد مـعـدن سخـا سجـاد            روح لافـتـی سجـاد یا حـبـیـبـنا سجـاد

خود فناء و محبوبِ ربّ متّقین هـستی

در ثنای تو این بس زین العابدین هستی

در خلقت ما نامت مقصود و دلیل آمد            هویِ سحرت ما را عمری است کفیل آمد

بر نم نـم اشک تو یعـقـوب دخـیل آمد            تا از تو بهـا گـیرد با نـدبه خـلـیـل آمد

اولـیـا گـرفـتـارت مـشـتری بــازارت

از حق همه می‌جویند یک فرصت دیدارت

از خطبۀ غرّایت هر تبکده ویران شد            با فیض دعای تو هر دلشده سلمان شد

الشام مگو دیگر دل زار و پریشان شد            تو دیده‌ای آن مه را کز نیزه نمایان شد

ای نهضت عـاشـورا مدیـون کـلام تو

باشد دل زیـنب هـم مـرهـون مـرام تو

آسمان و شبهایش با غمت هماهنگ است            در صحیفه نجوایت لهجه‌ای خوشاهنگ است

در رثای درد تو صد صحیفه خونرنگ است            میل کربلا دارم سینه‌ام چو دلتنگ است

عمری است که مجنون لیلای بقیعم من

شادم که پرستـوی شیـدای بقـیـعـم من

کاروان آل الله سوی کـوفه مهمان بود            سجده‌های خون بود و یک گلوی عطشان بود

پـیکـری بدون سر در تب بیـابـان بود            جای بوسه پیدا کن بر تنی که عریان بود

تازیانه با جـسم خـسته در تـلاقـی بود

خواهری کبودین در جستجوی ساقی بود

نینوای پُر دردی دیده‌ای تو هر غم را            ناقه ناقه می‌جـویـد خـواهـر محـرم را

شانه زن که می‌باشد گیسوان درهم را            نـالـۀ تـو آتـش زد گــریـۀ مـحــرم را

صدق نوکری امشب از کرم عطایم کن

سیّـدی تـو راهـیِ حـجّ کــربـلایـم کـن

ای شـکـوه فـرازهـای دعـا            نغمۀ عـرشی و صدای دعا

دست من را بگیر از عَرشَت            بنـده بنـواز، ای خـدای دعا

بـنـده‌ای را کـه دور افـتـاده            بـنـمـا امـشـب آشـنـای دعـا

من دخـیـل دعـای تـو هـستـم

بــنــدۀ ربّــنــای تـو هـسـتــم

دلی امشب به خاک پات افتاد            شـشـمـین دلـبر خـدا سـجاد

یـا عـلـیِّ بـن سـیـد الـشـهـدا            شد زِ ذکرت دلم حسین آباد

می‌نـویسم اسیـر یـعـنی من            کـه شــدم بـا تـعـلّـقـت آزاد

نـوکـر خـانه زاد نام من است

عـبدِ زین العـباد نـام من است

بـارش رحـمـت خـدایـی تو            دلـخـوشـی دل گــدایــی تـو

سینۀ تو اگرچه پُر درد است            به جـراحـات دل دوایـی تو

در اسارت اگر که باشی، باز            به کـرم کـردن آشـنـایی تـو

گنج العرش است زیر پاهایت

رحـمـت واسعـه است بابـایت

ما به دستـان تو مسلـمـانـیم            از تـبـار شـما و سـلـمـانـیـم

شهـربانـوی ماست مادر تو            ما تو را خویشِ خویش می‌دانیم

بس که ما عاشق علی هستیم            مـیـزبـان شـه خــراسـانـیــم

نه فقط قلب ما سرای شماست

کـلِّ ایـران ما بـرای شمـاست

شب میلادت ای سلالۀ نور            مست ذکر علی شدیم، چه جور

نورت ای آفتاب مشرقِ مِی            از دلِ خسته‌ام چو کرد عبور

یـادم آمد فـروغِ رویِ تو و            آن تجلّی و آن زمان حضور

گـفـتـم این مـاه عـالـم ذَر بود

که ازل از رخـش منـوَّر بود

گـفـتـم این مـاه آمـده تـا مـا            برسیم از مسیـر او به خـدا

آمــده دومـیـن عـلـی مـن و            عـــلــی خــانــوادۀ زهـــرا

سفرۀ شیعگی چه با نمک است            با عـلـی های سـیـدالـشُّـهـدا

پسرانش هـمـه عـلـی هـستـند

اســدُالله مــنـجـلـی هــسـتـنــد

علی اکبرش چه غوغاییست            چه قَدَر هیبتش تماشائـیست

از علی اصغرش چه گویم، چون            او خودش وقت رزم، زهراییست

علی اوسطش سپهر دعاست            کار وی چون خداش یکتاییست

حضرت زین العابدین است او

با غمی جانگداز عجین است او

او سـتـم دیــده و بــلا دیــده            کـوفه و شام و کـربـلا دیده

دیده بر نی سر حسین و سپس            خـنــدۀ نـیــزه دار را دیــده

سر بـازار دور عـمّـۀ خود            چـقـدر چـشـم بی‌حـیـا دیـده

دور او حرف ناصواب زدند

لـب به پـیـمـانۀ شـراب زدند

مائـیم مست جـام تو یا زین العابدین            خـانـه خـراب نام تو یا زین العابدین

هستـیـم مـرغ بام تو یا زین العابدین            مست علی الدوام تو یا زین العابدین

پس می‌دهـم سـلام تو یا زین العـابدین

دردم همینکه با تو دوا می‌شود بس است            ذکرم همینکه نام شما می‌شود بس است

لطف تو دستگیر گدا می‌شود بس است            وقتی که مستجاب دعا می‌شود بس است

با رحـمـت مـدام تو یا زیـن الـعـابـدین

با خاک تیره جز تو چه کس کرد زرگری؟            آب دهان کیست چـنین کـیـمیا گری

آورده‌ام بــرات اگـــر دیـــدۀ تـــری            فهمیده‌ام شکسته دلی خوب می‌خری

به به؛ به این مـرام تو یا زین العـابدین

نزدیک شمس مثل عـطارد شدیم ما            سنگـیـم و از دعـات زُمـرد شدیم ما

کردی نگـاه و مـرد تهـجّـد شـدیم ما            فطرس که نه کنار تو هُدهُد شدیم ما

بـا اشـتـیـاق دام تـو یا زیـن الـعـابـدین

مهر غلامی پدرت بر جـبین ماست            حُبُّ الحسین روز قیامت نگین ماست

شه بانوی مجلـل شورآفـرین ماست            نامش شرافـت همۀ سرزمین ماست

ایـران فـدای مام تو یا زیـن الـعـابـدین

نخل بهشت از رطبت بوسه می‌گرفت            جبریل از نماز شبت بوسه می‌گرفت

سجاده نیز از لقـبت بوسه می‌گرفت            آنقدر حسین از دولبت بوسه می‌گرفت

جـانـم به این مـقـام تو یا زین العـابدین

نزدیک ذات، جای سجودت مشخص است            بالای ساق عرش عمودت مشخص است

یکپارچه علیست وجودت، مشخص است            زهرا در این قیام و قعودت مشخص است

حـق کرده احـتـرام تو یا زین العابدین

ذکر عروجِ حلقۀ رندان صحـیفه‌ات            شد روشنایی شب ایـمان صحیفه‌ات

نهج البلاغه ایست فروزان صحیفه‌ات            شد خط به خط برادر قرآن صحیفه‌ات

دارد شکـر کـلام تو یا زیـن الـعـابـدین

کیسه به دوش شب به شب مهربان شهر            آه ای یتیم دوست خرما و نان شهر

آقـای دوسـتـان خـدا ای امـان شهـر            ابری شده است بار دگر آسمان شهر

بـا سـجـدۀ غـلام تو یا زیـن الـعـابـدین

مشتاق بوسه بر رخ ماه تو زینب است            ازاین به بعد پشت و پناه تو زینب است

یک اربعین تکیه گاه تو زینب است            وقتی علم به دوش سپاه تو زینب است

شد اسـتـوار گـام تـو یا زیـن العـابـدین

کشتی عشق را تو به ساحل رسانده‌ای            با دستهای بسته اگر خطبه خوانده‌ای

ابن زیـاد را سر جـایـش نـشـانـده‌ای            کاخ یزید را تو به خاری کشانده‌ای

احسنت بر قـیـام تو یا زیـن الـعـابـدین

آویـز دست مـادر من نـذر مـرقـدت            دو گـوشوار دخـتر من نذر مرقدت

فرشی که هست در بر من نذر مرقدت            چیزی نـداشتم سر من نذر مرقـدت

قـبـر بـدون بـام تـو یـا زیـن الـعـابـدین

شاید دوباره صحن و سرایی درست شد            بین مـدیـنه نـیـز بـنـایـی درست شد

یک گـنـبد امام رضـایی درست شد            آخر ضریح های طلایی درست شد

آنجـا به احـتـرام تو یا زیـن الـعـابـدین

با مـا ز دردهـای شب قـافـلـه بـگـو            از زخـم گـردن و اثـر سلـسـله بگو

از خـار و پـا و سوخـتن و آبله بگو            از طرز خـنده‌های بـد حـرمـله بگو

دور و بر خـیـام تو یا زیـن الـعـابـدین

با تو حدیث کرب وبلا ترجمه شد و            دانـه به دانـۀ شـهـدا تـرجـمـه شد و

با یک حصیر مرثیه‌ها ترجمه شد و            جـسـم مُـرمّـل بـدمـا تـرجـمـه شد و

با اشک صبح و شام تو یا زین العابدین

در سجده‌های خویش اگر چشم تر کنی            سجـاده‌های هـستی را شعـله ور کنی

بیشک ستون هفت فلک می‌شود اگر            دستی از آستـیـن نـیـایش به در کـنی

داود، طفـل مکـتب آوای سبز توست            تا در صدای مرثیه خوانش اثـر کنی

آنقدر خطبه خطبه، دعا در دعا شوی            آنقدر خون بباری و قرآن به سر کنی

تا خشت خشتِ ظلم و ستم را هر آینه            در کاخهای معـرکه زیر و زبر کنی

سجاده را که پیـرهـن عـصمتـت شده            پرچم برای قصۀ این خیر و شر کنی

یعنی به رغـم نـعـرۀ مـسـتـانـۀ سـتـم            گوش زمانه را  ز" مناجات " کر کنی

باید که روزگار بترسد ز کفر خویش            او را از آه نیـمه شبت بر حـذر کـنی

ای وای بر زمـانۀ " لبـیک ناشناس"            "سجاد" اگر تو باشی و نفرین اگر کنی

آیه‌های نور حک گردیده بر پیـشانـیش           مِهر و مَه ماتـنـد در آئـیـنۀ حـیـرانـیـش

رو به سوی قبله می‌افتاد چون سجاده‌ای           آنکه محراب دعا زد بوسه بر پیشانیش

از شرار عشق و شیدائی ز بس آتش گرفت           اشک، گل انداخت بر رخسارۀ قـرآنیش

می‌تراوید از وجودش عطر اخلاص و یقین           سیـد سـجـاد شـد از سـجـدۀ طـولانـیـش

صف به صف در آسمان قدوسیان صف می‌زدند           بسکه دیدن داشت اشک و حالت روحانیش

در منای عشق و ایثار و وفا روز ازل           با ذبـیـح خویش ابراهـیم شد قـربانـیـش

مصحف او را زبور آل یاسین خوانده‌اند           عارفان را فیض بخشد مصحف عرفانیش

مصف پاکش شقایق پوش شد زانفاس او           جلوه کرده در همین گلزار گل افشانیش

شاهد عشق و شهیـد زنـدۀ کـربـبـلاست           شاهدانِ غرقِ در خون و شهید ارزانیش

روز عـاشـورا کـنـار قـتـلـگـاه لالــه‌هـا           موج زد تصویر غم در دیدۀ طوفـانیش

گرچه در ظاهر عدو بر گردنش زنجیر بست           بود دشمن همچو نفس سرکشی زندانیش

در غروب غم فزای کوفه و در شام غم           شعله زد بر خرمن بیداد خطبه خوانیش

غنچه‌های عشق پژمردند از غم تا نسیم           گفت روزی داستان عشق و سرگردانیش

از هوای ابری چـشمش دل عالم گرفت           مزرع دین سبـز شد از دیـدۀ بارانـیـش

عمر او با یاد روز سخت عاشورا گذشت           جاودان شد کـربلا از گـریۀ طولانـیـش

آشـکـارا شد گـهِ غـسـل تن رنـجـور او           بر فقـیران نان و خرما بُردن پنهانـیـش

از نسیم آستانـش می‌وزد عطـر بهـشت           فخر دارد جبرئیل از منصب دربـانیش

بهر کسب نور می‌تابد بر او خورشید و ماه           حاجت نـوری ندارد مـدفـن نـورانـیـش

میزبانی می‌کند از زائرانش روز و شب           کاش ای دل یک شبی بودیم در مهمانیش

کوثر توفیق در دست «وفائی» داده است           آن که دارد آیـه‌های نـور بر پـیـشانـیش

ای دعا گشتـه دعـا با نفـس روح‌ فزایت           وی اجابت زده هنگام دعا بوسه به پایت

چشم ارباب کرم از همه ‌سو باز به دستت           دست ارباب دعـا بستـه به دامان ولایت

عاشق خُلق نکویت همه جا دوست و دشمن           دشمن و دوست کند از دل و جان مدح و ثنایت

کثرت خلـق الهـی همـه از یُمن وجودت           وسعت مُلک خداوند بود صحن و سرایت

مصحف تو که زبور و صُحف آل رسول است           وحی‌ مُنزَل بُوَد ای روح مناجات، دعایت

تـو گـل سر سبـد گـلشـن کـشتـی نجـاتی           رخ گل انداخته از بوسۀ مصباح هدایت

گـره از کـار فـرو بستـۀ عالم تو گشایی           گر چه بسته است به زنجیر، ید عقده‌گشایت

ملک و جن و بشر، ارض و سما گوش، سراپا           تا دل شب شنوند از لب جان‌بخش، صدایت

حـلقـۀ سلسله‌ها یکسـره در حلقۀ ذکـرت           به فلک می‌رسد از حلقـۀ زنجیـر، ثنایت

گل لبخند تو بر سنگ لب بام، عجیب است           با وجودی که کند سنگ عدو گریه برایت

تو پیـام‌آور خــون گـلـوی خـون خـدایی           بوده در کرب‌و‌‌بلا مقتل خون غار حرایت

هیجـده داغ بـه دل داشتی و باز شکـفتی           ای زده صبر و رضا خنده به لبخند رضایت

جای تو همچو خداوند بود در دل مؤمن           ظاهراً دید عدو گوشۀ ویران شده جایت

می‌دمـد از نفـس روح‌فـزا بـوی حسینت           می‌زند موج ز فریاد درون خون خدایت

نسل‌هـا یکسره چشم‌اند به دیـدار جمالت           نسل‌ها یکـسره گوش‌اند به آوای رسایت

سعـی تـو بـوده ره قـرب الـی‌ الله تعـالی           کربلا مروه شـده، شـام بلا بـود صفایت

به پدر حکم شهادت به تو فرمان اسارت           با حـسین‌بن‌علـی بـود یکـی جـام بـلایت

با وجودی که دو بازوی تو در سلسله بسته            بود از چار طرف دیدۀ سائل به عطایت

بسته درهای جهان بر تو و پشتِ درِ بسته           ملک و جن و بشـر، یکسره هستند گدایت

این عجب نیست که چون پای به محراب‌گذاری           ذات مـعـبـود دهــد سیــد عـبــاد، نـدایت

نه عجب گر ملک العرش کند سرمۀ چشمش           آن غباری که ز صحرا بنشیند به ردایت

«میثم» و سایۀ لطف تو و فـردای قیامت           ای پنـاه همـه در روز جزا ظـل هُمایت

ای که خورشید جمالت پرتو افشانی کند           عـالمی را جـلوه‌ات زیبا و نـورانی کند

تو همان خورشید تقوائی که عرش و فرش را           از فروغ و جلوۀ تو حق چراغـانی کند

جای دارد رهگذارت را ز گلهای بهشت           جبـرئیل از عـالـم بالا گـل افـشانی کـند

ای بهشتی رو عجب نبود اگر رضوان خُلد           از جنان گرد سرت اسپـند گـردانی کند

می‌زند لبخند بر رویت حـسین بن عـلی           تا تـمـاشـا در رخت آیـات قـرآنـی کـنـد

امشب از یمن قـدوم با شکوه تو حـسین           هرکجا سائل بود دعوت به مهمانی کند

زیـنت عُـبّادی و شایـسـته بـاشد تا خـدا           نام زین العـابدین را بر تو ارزانـی کند

شب همه شب بردعا و نغمه‌ات مرغ سحر           گوش جان را می‌سپارد تا غزلخوانی کند

سر زند ازچشم تو تا عرش  یک رنگین کمان           هر زمانی دیده‌ات را اشک بارانی کند

هیچ کس را با چنین تقـوا ندیدم غیر تو           سجده‌های خویش را اینقدر طولانی کند

ای شهید زنده جز تو کیست بعد از کربلا           تا از این گلشن به اشک خود نگهبانی کند

شمع جـمع محـفـلِ امـروز مائی و ز ما           غیر تو فردا چه کس رفع پریشانی کند

کوثر توفـیـق می‌خـواهد ز درگـاه خـدا           تا «وفائی» در مـدیح تو ثـنا خوانی کند

وقـتی که فـروغ ازلی دیـدن داشت            انـوار خـداونـد جـلـی دیـدن داشـت

بـا دیـدن فـرزنـد عـزیـزش سـجّـاد            لبخـند حسین بن عـلـی دیـدن داشت

*************

شادی و طرب به دست غم بند زده است            دل را به سرور و عشق پیوند زده است

دیدند زمین و آسمان نـورانی است            گفـتند مگر حسین لبخـنـد زده است

*************

مـحـبـوب حـریـم حـق تـعـالـی آمـد            تـفــسـیـر گـر نـــور و تـجّــلا آمــد

درفصل شکفتنش سروشی می‌گفت            سـجـاده نـشـیـن عــرش اعـلا آمــد

تا دل غم زده از هجر به فریاد آمد            نوری از سینۀ جانسوز به امداد آمد

عشق مشغول ثناخوانی اربابش بود            خــبـر از آمـدن سـیـّـد الاوتــاد آمـد

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی            آن شب ناب که با مـژدۀ میـلاد آمد

طلب مغفرت از کوی خدا می‌کردم            بخـشـش دست کـریـمانۀ سجـاد آمد

به تماشای حرم باغ بهشت آمده بود            که از آن باغ جنان شاخۀ شمشاد آمد

گرد او حور و ملک شاد به هم می‌گفتند            که در این ماه نبی افضل اعیاد آمد

حرم سبط نبی عاطفه باران شده بود            گـوئیا فـاطـمـه هم دیـدن نـوزاد آمد

خنده از خندۀ اربـاب ندیدم خـوشتر            که در آغـوش پـدر زینت عـبّاد آمد

تابش نور امامت ز جمالش پیداست            به حـسین ابن عـلی افضل اولاد آمد

تا در آن لحظه به هم چشم دو رهبر وا شد

افــق قــافــلـۀ کــرب و بــلا پـیــدا شـد

ای همه عمر و همه روز و شبت عرفانی            وی که از بیم خدا سجدۀ تو طولانی

تو همان ناطق قرآنی و قرآن صامت            هـمه دم بر لب تو زمـزمـۀ قـرآنـی

این صحیفه است زبور تو و اخت القرآن            خـطبه‌های تو گـواه سخن طـوفـانی

بنده آزاد مکن، ما همه در بند توأیم            گول نعمت نخورد بنده رود مهمانی

عرب از دودۀ تو فخـر به عالم دارد            عجم از تیرۀ تو شد نسبش رحمانی

مادر توست پس از فاطمه اُمُّ السُعداء            پـدرت یـثـربـی و مـادر تو ایـرانـی

شهربانو که به او فاطمه فرمود عروس            دومیـن اُمُّ الائمه ست هـمین ایـرانی

هر کسی راه به درگاه که پیدا نکند            مام پاکـیزۀ تو داشت عجب ایـمانی

نـوۀ حــیـدر کـرار که ایـرانـی شـد            کشور ما شده از اصل و نسب ربانی

کشور ما که به فامیلی تان مفتخر است

خاک این خطه به درگاه رضا معتبر است

نه فقط سلطنت عشق تو محدود مجاز            که دو عالم به تولای تو باشد ممتاز

ای تبرّی ز عدوی تو همه شرط عمل            وی تـولای تو امضای قـبولیِّ نماز

مرغ خوش لهجه ز شیدایی تو می‌خواند            نفـس باد صبا از تو کند عـشوۀ ناز

ابر و باد و مه و خورشید به فرمان توأند            بارش ابر به دستور تو برگردد باز

نه ملک هستی و طاووس نه داری پر و بال            لیک هرگاه بخـواهی بنمایی پرواز

نه زمان مانع فرمان تو باشد نه مکان            گُل ز تصویر درآری چو کنی دست دراز

اینهمه نصّ امامت به نهان است و عیان            چه نیاز است که تکرار نمایی اعجاز

گِـل ما ساخـتـۀ نـور اضافات شماست

دل ما منبع سرشـار افـاضات شماست

آسمان بی‌نـفـس گـرم تو احـیا نشود            عرش و کرسی و فلک جز به تو برپا نشود

قلم و لوح به دستان تو عادت دارند            حکم جبریل ملک جز به تو امضا نشود

ای عبادات تو مصداق عبادات علی            بی‌عـبادات تو محراب مصلا نشود

سوز دل اشک سحر حال مناجات ز توست            سـفـرۀ ذکـر دعـا بی‌تـو مهـیا نشود

اولین روضه، پس از کرب و بلا کار تو بود            پرچم روضه که بی‌اذن تو برپا نشود

تا چهل سال فقط کار تو گرییدن بود            نهضت سرخ به جز اشک تو ابقا نشود

شام از خطبۀ غرای تو شد شام خراب            غل و زنجیر که مانع به تولا نشود

پیشمرگ تو علی اکبر و عباس توأند            بی‌عـلـمداری تو قـافـله برجـا نشود

زینب آمادهٴ فرمانبری حضرت توست

دولت مهدی زهرا ثمر نهضت توست

در رحمت ز عرش تا وا شد            پـر پـروازمـان مـحـیّـا شـد

رخ یـوسف نـشانـمان دادند            دل مجـنـونـمـان زلیـخـا شد

صفـحـات صحـیـفـۀ نـوری            ورقی خورد و عشق معنا شد

نفسی زد کسی و بعد از آن            تن دنـیـای مُـرده احـیـا شـد

رخ خود را نشان عـالم داد            هـمـۀ اعــتـبــار دنـیــا شــد

قـلـمـم اسـتـعـاره کــم آورد            رخ زیـبـاش تـا هـویـدا شـد

به زمین مـاه مشـرقـین آمد

عــلــی دوم حــسـیــن آمــد

شب اربـابـمان سـحـر دارد            به روی دامنـش قـمـر دارد

همه از شـوق نو رسیـدۀ او            به لـبش خـنـده‌ای اگر دارد

شب رویـاسـت نـخـل امـیّـد            پـدر و مــادری ثـمــر دارد

دل بابا عجیب پُر شور است            و خـدا از دلـش خـبـر دارد

به نگاهش عموی بی‌تـابش            نـتـوانـسـت چـشـم بــردارد

سـر بـوسـیـدن لـبـان پـسـر            پـدرش مـیـل بـیـشـتـر دارد

و به کوری چشم بد نظران            پــدری بـاز هـم پـسـر دارد

به دعایش دخـیل بـسته شده

پـری از جبـرئیل بسته شده

بـاز یـاران عـیـد دیـدار جـمـال یـار شـد           بـاز فـصل رؤیـت مـهـر رخ دلـدار شـد

باز مُلک کبریا شد غرق در دریای نور           بـاز مـیلاد حـسین‌ بن ‌عـلـی تـکـرار شد

جان به کف گیرید جانان می‌رسد از کوه نور           دیـده بـگـشـایـید اینک لحـظـۀ دیـدار شد

چشم ثارالله روشن شد به رخـسار عـلی           دامن شعبان، بهار از این گل رخسار شد

بر گل رخسار، لبخندت مبارک یا حسین

لیـلۀ میـلاد فـرزنـدت مبــارک یا حسین

مرحبا ای مـاه شعـبـان آفـتـاب آورده‌ای           آفـتـاب روی حـق را بی‌نـقـاب آورده‌ای

شهربانو این که در آغوش بگرفتی علی‌است؟           یا دوبـاره احـمـد خـتـمـی‌مـآب آورده‌ای

بوی عطر احمدی بر آسمان سر می‌کشد           بلکه بر گل‌های زهرایی گلاب آورده‌ای

بـر حـسین‌بن‌عـلی زادی عـلی‌بن‌الحسین           یا مگر از کعبه امشب بوتراب آورده‌ای

مـادر ایـرانِ اهـل‌الـبـیـت، مــام نُـه امام

ای عروس فاطمه از فاطمه بادت سلام 

این پسر سر تا قدم جان حسین‌بن‌علی است           این پسر نور است و فرقان حسین‌بن‌علی‌ است

این پسر یک باغ لاله از بهشت فاطمه است           این پسر روح است و ریحان حسین‌بن‌علی است

این به روی شانۀ باباست قـرص آفـتاب           این به روی دست، قرآن حسین‌بن‌علی است

این پسر یاسین و طاها، این پسر والشمس و طور           این پسر نور است و فرقان حسین‌بن‌‌علی است

نـور هـم گردیـده مبهـوت رخ نـورانیش

جای لب‌های علی پیداست بر پیـشانـیش

مرغ شب هر شب بُوَد محو مناجات شبش           ذات رب‌العالمین مـشتاقِ یا رب یـا ربش

هر نفس دارد هزاران ذکر در عمق وجود           بـلکه آنی نام معـبـودش نیـفـتد از لـبـش

شب که در محراب مشغول مناجات و دعاست           آسمان پیچد به خود در شعلۀ تاب و تبش

جـان مـن جـان هـمـه ذُریّـه و اُمُّ و ابــم           خــاک درگـاه وی و ذُریّـه و اُمُّ و ابـش

با مناجـاتش دل شب، دیده را دریـا کنید

در مضـامین دعـایش وحی را پیدا کـنید

اوج پروازش سماوات و نمازش بر زمین           روح در آغوش حق بر دامن خاکش جبین

بس‌که زینت داد در حال نمازش بر نماز           از خـدا آمد ندایش «انت زین‌العـابدین»

شب که از خوف خدا تا صبح چشمش می‌گریست           زنـده می‌شد ‌یـاد شب‌های امیرالـمؤمنین

خط او مشی من است و مهر او دین من است           دین همین است و همین است و همین است و همین

بـا ولای او سـرشـتـه از ازل آب و گِـلم

وای اگر یک لحظه مهر او نباشد در دلم

ای به زنجیر اسارت مُلک هستی را امیر           حـلقۀ زنجـیرها در حلـقـۀ عشقـت اسیـر

ای خـدا را شیـر ای فـرزند شیـرِ کـبریا           شیری و در حلقۀ زنجیر هم شیر است شیر

پای تو بر ناقـۀ عـریان به چـشم آسـمان           دست تو در حلقۀ زنجیر ما را دستگـیر

من نمی‌گویم خدایی، بنده‌ای چون بنده‌ای؟           هم کریمی هم عظیمی هم سمیعی هم بصیر

عـبـد ذات کـبـریـایی کـبـریـایی می‌کـنی

در مـقـام بـنـدگـی کـار خـدایی مـی‌کـنی

گوش جان‌ها پُر بُوَد پیوسته از آوای تو           شام می‌لـرزد هنوز از خطبۀ غـرای تو

از سرشگ چشم گریانت وضو گیرد نماز           ای وضوی بندگی از خون ساق پای تو

خطبۀ ناب تو را نازم که در طشت طلا           گـفت بابـا آفـرین بر مـنـطق گـویـای تو

از زمیـن کـربـلا تـا شـام از بـالای نـی           چـشـم ثـارالله بـودی بـر قـد و بـالای تو

تــو سـوار نـاقـۀ عـریـان حسین دیگری

هم حسینی هم حسن هم احمدی هم حیدری

ای بـیـابـان بـقـیعـت وسعـت دل‌هـای ما           پیـش‌تر از آفـرینـش رهبر و مـولای ما

هم فروغ مـاه رویت خـوب‌تر از آفـتاب           هم خـیال باغ حُـسـنت جـنـةالاعـلای ما

ذکر تو توحـیـد ما تهـلـیـل ما تکـبـیر ما           حُـبّ تو ایـمـان ما دنـیای ما عـقـبـای ما

نیست در صحرای محشر وحشتی از تیرگی           تا درخـشد پـرتـو مهـر تو از سیـمای ما

وصف تو ذکر خوش لیل و نهار میثم است

مهر تو روز جزا دار و ندار میثم است

دل ما خورده گره بر ورق دفتر عشق            درس ها یاد گرفـتیم از این منبر عشق
کسب تکلیف نمودیم اگر از در عشق            عشقمان بوده بمانیم فقط محضر عشق

عشق با عاشق دلدادۀ تو هـمزاد است
آری آری به خدا عشق همه سجّاد است

مـرد شبهـای مـناجـات علی بن حسین            ای بـرآوردۀ حـاجـات عـلی بن حسین
نـوۀ مـادر سـادات عـلـی بـن حـسـیـن            ذکر ما در همه اوقات علی بن حسین

ای به قـربـان تو و سفـرۀ با اکـرامت
ای علی بن حسین بی علی میخوامت

شده شب شیـفـتۀ طرز دعـاخـوانی تو            اثـر خـوف خـدا هـست به پـیـشانی تو
و زمیـن تـشنـه لب گـونـۀ بـارانـی تو            عزّت ماست همان یک رگ ایرانی تو

ای مسیحای همه هُرم تبت راعشق است
پسر بانوی ایران نسبت را عشق است

تو چه سوزی و چه حالی به عبادت داری            زینت سجده؛ به سجـاده ارادت داری
به روی شانۀ خود شال سیادت داری            گفتنی نیست چه اندازه رشادت داری

مصلحت بود که شمـشیر نگـیـری آقا
ورنـه انــدازۀ عـبــاس دلــیـــری آقــا

قـسـمـتـت بـود پـیـام آور قـرآن بـاشی            دور از معـرکه و ورطۀ میـدان باشی
با صحیفه همۀ عمر رجزخوان باشی            سال ها گـریه کـن داغ شهـیدان بـاشی

کـربـلا بـود ولی شـام امـانـت را برد
خــنـده‌هـای سـر بـازار دلـت را آزرد

پُـر می‌کـنـیم از می‌ گـلـوی بـاده‌ها را            تا مـسـت بـاشـیـم انـتـهـای جـاده‌ها را
بعد از دو رکعت عشق بازی باز خواندند            در رکـعـت سـوم هـمـان دلـداده‌هـا را

امشب به سمت خـانـۀ سجـاد انـداخت            دسـت ارادت هـای مــا سـجــاده‌هـا را
خـاکـیم و مـشـتـاقـیم تا دامـانی امشب            آنـی بـگـیـرد دسـت ایـن افـتـاده‌هـا را
بعد از پـدر حـالا پـسر می‌آیـد از راه            خـدمـت کـنــیـد آقــا و آقــازاده‌هــا را

این دومین نـوریست که تا منجـلی شد
او هـم عـلـی بن حـسیـن بن عـلـی شد

در آسـمـانـم مـاه را مـی‌بـیـنـم امـشـب            گـمـراهـم امـا راه را می‌بـیـنـم امـشب
چـشـم سـرم را بـسـتـم و بـا دیــدۀ دل            لبـخـنـدهای شـاه را مـی‌بـیـنـم امـشـب
ارباب خوشحال است و من در دست هایم            مال و منـال و جـاه را می‌بـینم امشب
در چـشم های این عـلی دارم عـلی را            یـا که رسـول الله را مـی‌بـیـنـم امـشب
مـی‌آیـد و بـا هـر قـدم در زیـر پـایـش            جان های خاطرخواه را می‌بینم امشب

حـــالا کـه آقــای دعــا دارد مــی‌آیــد
مـا را خـدا ای کـاش قـربـانـش نـمایـد

فخر است امشب آسمان را بر زمینش            می‌خـنـدد و افـلاک حـیـران طنـیـنـش
دست حسین بن عـلی امشب رکـاب و            روی عـلـی بـن حـسیـن آمـد نگـیـنـش
بی‌تاب شد، لبخند زد، رویش گل انداخت            وقتی که لب های علی شد بوسه چینش
خـالی ست جای فـاطـمـه هـر چند اما            خــوابــیــده بـا لالایــی اُمُّ الـبــنـیـنـش
در سوم شعـبـان رسید از راه، شـاه و            در پنجـمین روزش رسیده جانـشیـنش

روح دعا، مرد خدا، جان حسین است
او وارث مـلک سلیـمـان حـسین است

با تیرهایی که روان از چشم جادوست            صید غزال نرگس او هر چه آهـوست
حـافــظ! بـگـو بــاد صـبـا تـا بـاز آرد            عطر خوشی از نفحه‌های گیسوی دوست
حالا که سجاد است و زین العابدین است            محراب ما طاق و رواق آن دو ابروست
محصول پیوند عرب ها و عجم هاست            طفلی که کسری زاده است و هاشمی خوست
چون هـمـسری پـادشاه کـشـور عـشق            ایـن افـتـخـار مـادریِّ شـهـربـانـوسـت

این افـتـخـار مـردم ایـن آسـمـان است
اربـابــمـان دامـاد مـا ایـرانـیـان اسـت

با یک نگاهت سنگ هم اعجـاز کرده            در راه اثـبـاتـت حـجـر لب بـاز کرده
نـه دوسـتـانـت که یـدِ عـقـده گـشـایـت            از دشـمـنـانـت هـم گـره‌ها بـاز کـرده
حتی دعـاهـایت؛ جـدا از حـرف هایت            در عـلـم حـرفـی تـازه را آغـاز کرده
شاگردهایت را هم این اسلوب تدریس            آمـوزگــار آسـمــان! مــمـتــاز کــرده
هر کس فـرازی از ابـوحـمزه شنـیـده            تـا قـاب قـوسـیـن خـدا پــرواز کــرده

هر وقت می‌خـواهم که قـلبم را بشویم
بـایـد « الـهــی لا تــؤذّبـنـی» بـگـویـم

با دست لبـریز از دعایی که تو داری            ما را ببـر سـمت خـدایـی که تو داری
حرفـی بـزن تا جـام من لبـریـز گردد            از بـاده‌های حـرف هـایی که تو داری
گـرم مناجـات است شب های مـلائک            با لحـن جانـسوز صدایی که تو داری
پرواز خواهم کرد با بالی که خاکی ست            یک روز تا صحن و سرایی که تو داری
ما را شبی مهمان خان روضه‌ات کن            در خانه‌ات، در کربلایی که تو داری

هر جـا که بـاشی کـربـلا آنجـاست آقا
انـگـار هـر روز تو عـاشـوراست آقـا

آزادی از بــنــد اســارت در اســارت            دست خدا بوده است یارت در اسارت
در مجـلس حکـام، بر منـبـر نـشـستی            بر روی کـرسی صدارت در اسـارت
بر دشمنت هم باب بخشـش باز کردی            یعـنی شدی پـیک بـشارت در اسارت
بـا دست بـستـه بـاز دسـتی بـاز داری            وقتی عطا گشته است کارت در اسارت
جسم شهیدان را که کفن و دفن کردی            با اشک می‌خواندی زیارت در اسارت

ای آسـمان، شرمنـده از باران چشمت
دست مرا پُـر می‌کـند احـسان چشمت

بـاران چـشـمـان تـو را بــاران نـدارد            ای آسـمـان! که بـارشت پـایـان نـدارد
هر روز، یعـقوبی! ز داغ یـوسـفی که            پـیـراهـنی را هم از او کـنـعـان ندارد
حـدِّ اقّـل آبـی بـنـوش آقـا که چـشـمـت            دیگـر برای گـریـه کـردن جـان ندارد
هنگام قـرآن خواندنت هم گریه کردی            بـر حـرمــتـی کـه قـاری قـرآن نـدارد
شــام بــلا بـدتـر ز داغ کــربــلا بـود            چه دیـده‌ای که بدتـرش امکـان ندارد؟

بعد از بلای شام، شامت را سحر نیست
بعد از عمو در آسمانت یک قمر نیست

ای به عـبّاد این جهـان استاد            ای مـلـقّـب بـه سـیّـد سـجــاد

ای نبی را تو بهترین فرزند            ای علی را تو برترین اولاد

ای ز هـست تو هستی عـالـم            ای ز جـود تو جـود ما ایجاد

ای ز فضل تو عقل آدم مات            ای ز عـلم تو در عجب عبّاد

ای ز تو شد خراب کاخ ستم            وی ز تو کاخ عدل و داد آباد

طاعت خلق این جهان صفر است            طاعت تو فـزون تر از اعداد

نخـل دین کـام یـاب شد از تو            خـرمن ظلم از تو شد بر باد

گـشت رسوا یزید بد فـرجام            تا که کردی تو خطبه ای ایراد

از بـیانات مـحکـم تـو یـقـیـن            سرنگون شد ز تخت ابن زیاد

نطـق زیـبا و آتـشین سخـنت            درس آزادگــی به عـالـم داد

بـا گـذشت تو ای ولـی خــدا            ریشه کن شد بـنای استـبـداد

سخـنانت به صفـحـۀ تـاریـخ            ثبت شد تا بـشر شـود ارشاد

گشت امشب ز یمن میـلادت            دل ما شاد خـلـق عـالـم شـاد

شعر ژولیده را بکن تضمین            ای به عـبّاد این جهـان استاد

پخش سبک   

به پا شده جـشـن، شـادی آل الله            مـوسـم مـیـلاد، آقــا رســول الله

سرور و شادی بر پا شد ** شمس دو عالم پیدا شد ** سیـد بطحـا رسید

ز مــقــدم پـــاک طـاهــا ** حضرت خـتـم الانـبـیا ** به قلب ما زد امید

خوش آمدی خوش آمدی؛ یا رسول الله خوش آمدی (۲)

***********************************

مکه به دامانش، قرص قمر دارد            از آسمان امشب، ستاره می بارد

مادر حضرت خندانِ ** ز شوق احمد میخوانِ ** الــهــی مــادر فــداش

زمـزمۀ یا رب داره ** شکر خدا بر لب داره ** بوسه زند دست و پاش

خوش آمدی خوش آمدی؛ یا رسول الله خوش آمدی (۲)

***************** امـام صـادق ******************

یا حضرت صادق، عزیز دلهایی            ســلالـــۀ پــاک، ام ابـیــهــایــی

ز مـقـدم پـاکـت مــولا ** مـوهـبـت حـق در دلـهـا ** از عـــالـــم بـــالا

بـوی بهشت گـیسـویت ** شـمیـم عـطـر دلـجـویت ** وزیده بر قـلب ما

خوش آمدی خوش آمدی؛ امـام صـادق خوش آمدی (۲)

***********************************

لـیـلۀ مـیلاد، رئیـس مـذهـب شد            زمزمۀ نامش، پیوسته بر لب شد

ای که عـزیز زهـرایی ** تــو وارث ثــارالـلـهــی ** به قلب شیعه صفا

جـان عـلـی مـرتـضـی ** عـیدی كرامت كن بر ما ** مـدیـنـه و كـربـلا

خوش آمدی خوش آمدی؛ امـام صـادق خوش آمدی (۲)

پخش سبک   

سُرورِ ماهِ ربیع و، میلاد حضرتِ احمد           صـلـی الله عـلـیـکَ، سـیـدُنـا یـا مـحـمـد

مبارکه، نورِ ختمی مرتبت که جلوه گردیده به عالَم

مبارکه، مقـدمِ آن سَروَری که بر نبـیـیّن گـشته خاتم

چراغانی، شده از فیضِ قدومش جنّت و عرش مُعظّم

قـبـلـۀ دلهـا، خـوش آمدی مـولا           یا ابا الزهـرا، خوش آمدی مولا

یا ابا الزهـرا، خوش آمدی مولا

*********************************************

سِزَد که در ره ایمان، فدای تو بشود جان           ز لُطف تو همه هستیم، به راهِ عترت و قرآن

یا مصطفی، ای تـمامِ آفـرینـش تا ابـد در زیرِ دِیـنت

یا مصطفی، ای شده از جان مدیحه خوان تمامِ عالمینت

یا مصطفی، نظری کن جانِ مولا بر محبینِ حسینت

از تو میخواهیم، ای یارِ بی همتا           هـم مـدیـنـه هم، کـرب و بـلا آقا

یا ابا الزهـرا، خوش آمدی مولا

*********************************************

از سوی آسمانِ عشق، سر زده نور حقایق           آمده یـوسف زهـرا، امامِ جعـفـرِ صـادق

مبارکه، شـشمین نـور خـدا از نـسل و اولاد پـیـمبـر

مبارکه، خـندۀ لاله به صحرا عـطر گـلهای صنوبـر

مبارکه، جلوه های شور و شادی در دلِ زهرا و حیدر

نور مهر و ماه، ای مصحف ناطق           یا ولـیَ الله، یا حـضرتِ صـادق

یا ولـیَ الله، یا حـضرتِ صـادق

پخش سبک   

فـرخـنده جـشنِ مـسلـمـین بـادا مبارک            مـیـلاد خـتـم الـمرسـلـین بـادا مـبارک

آمد به دنـیا، آن نـورِ سـرمـد            ذکـر دوعـالَـم، شد یا محـمـد

مـاهِ ربـیـع و، عـیـد پـیـمـبـر            عیدی بگیر از، زهرا و حیدر

الله و اکـبر الله و اکـبر، الله و اکـبر الله و اکـبر، الله و اکـبر الله و اکـبر

******************************************

عـالَـم شـده از مقـدمـش آئـیـنـه بـنـدان            از نـورِ رویش آسـمـانها شد چـراغان

آیینه دارِ، عصِمت خوش آمد            دریای لطف و رحمت خوش آمد

با شور و شادی، با دیـدۀ تر            عیدی بگیر از، زهرا و حیدر

الله و اکـبر الله و اکـبر، الله و اکـبر الله و اکـبر، الله و اکـبر الله و اکـبر

******************************************

جانِ جهان آن مصحف ناطق خوش آمد            فرزند زهرا حضرت صادق خوش آمد

ای مذهـب از تو پـایـنـده آقـا            از عـلم تو دیـن شد زنـده آقا

از برکتِ این، مولودِ کـوثـر            عیدی بگیر از، زهرا و حیدر

الله و اکـبر الله و اکـبر، الله و اکـبر الله و اکـبر، الله و اکـبر الله و اکـبر

******************************************

این انـقـلاب و نهـضتِ مـا تا به آخـر            مـدیـون بُــوَد بـر مـکـتـب آل پـیـمـبـر

هستیم هـمیشه ما با شهـیدان            در راه عترت در راهِ قـرآن

هـمـراهِ ملّت، هـمـراهِ رهـبر            عیدی بگیر از، زهرا و حیدر

الله و اکـبر الله و اکـبر، الله و اکـبر الله و اکـبر، الله و اکـبر الله و اکـبر

پخش سبک   

مـبـارک بـه تـمـامِ اهـلِ دیـن            مـیــلادِ رحـمـة لـلـعـالــمـیـن

خوش آمدی یا مصطفی الامجد            سیـدی یا حـبـیـبـی یـا احـمـد

مـاه تـمام ما *** بر تو سلام ما (۲)

یا مولا یا مولا یا احمد؛ یا مولا یا مولا یا احمد؛ یا مولا یا مولا یا احمد؛

******************************************

ای جـانت وادیِ وحیِ قـرآن            عالم از مقـدمت شد گـلباران

ای عـشق تو فـتـاده در دلهـا            خوش آمدی مولا ابا الـزهرا

پیغـمبرِ خـدا *** یا خـتـمُ الانبیا (۲)

یا مولا یا مولا یا احمد؛ یا مولا یا مولا یا احمد؛ یا مولا یا مولا یا احمد؛

******************************************

مـبـارک جـلـوۀ نـور سـرمـد            مـیـلادِ جـعــفــر بـن مـحـمـد

مـهــرِ کــرم مــاهِ وفــا آمــد            صــادقِ آل مـصـطــفـی آمـد

ای سَروَرِ همه*** فرزند فاطمه (۲)

یا مـولا یا ابـا عـبدالله؛ یا مـولا یا ابـا عـبدالله؛ یا مـولا یا ابـا عـبدالله